Highway to Hell; de Sahara!

1-3-2020 8.00 uur Lekker weg! 

Er werd hartelijk afscheid genomen door de fam. Het hotel was prima en familie waar we even bij mochten wonen waren gastvrij. 

Afscheid in Dakhla

Het materiaal is weer top en op weg

Eerste roadblock waren vlekkeloos verlopen.

Entree van de stad Dakhla

Daarna uurtje wachten bij de volgende chequepoint. Ron was de laatste en wilde geen horden militairen achter hem aan en wachten dus. 

Ronnie merkt op dat ze foto’s sparen van kentekens. We hebben ongetwijfeld de meest gefotografeerde kentekenplaten van het westelijke halfrond. Wat een gekkenhuis.

Heel in de verte aan het einde van de peninsula ligt Dakhla.
50 terug rijden en weer 50km verder kom je op het zelfde punt alleen aan de andere kant van het water.

Passeren Dakhla recht langs het water. Het schiereiland rijdt 50 km met ons mee en aan het einde doekt Dakhla op. De witte stad steekt prachtig af tegen de blauwe lucht en groene oceaan.

Het beeld is abstract waar we verder in rijden; weg kaarsrecht, horizon waterpas en links zand en de recht de kliffen met daaronder het strand.

De wegwijsborden worden ongemakkelijk..

 Het weer is koud zoals iedere ochtend en er staat een strakke wind. Het vizier van de helm moet dicht.

Tonnie wijs gemaakt dat het 39 Gr wordt vandaag. Dus Tonnie heeft het zo koud dat zijn lippen blauw aanlopen. Maar niet te vergeten de kamelen die oversteken als het hun uitkomt. Ze zijn de koning van de Sahara en zo gedragen ze zich ook, ze steken over als het hun uitkomt.

Stuur goed vasthouden en kuilen omzeilen in het gedateerde asfalt. 

12 uur ergens in de zandbak.

De koffie was goed en de rest liep maar net goed af….

Een tankstation met koffie. Even niet rijden en bijkomen van de geselende winden. Daarna het terugkerende drama; het starten der motoren.

Barre kreeg hem niet aan en Ruud start hem uiteindelijk.

Toen hij afstapte hield Barre het gas hoog en Ruud tikte hem per ongeluk in zijn versnelling. 

Gevolg moter werd als een pijl uit de boog gelanceerd, vloog door de lucht op een wiel en kwam te stilstand tegen een muur. Wonder boven wonder niemand gewond op wat afgebroken knipperlichten en spiegels na dan en beschadigde ego’s..

Verder maar weer. 

De vis was te groot voor het net!

Een stukje over het strand en de eerste confrontatie met de wasborden. Straks bij Dakar moeten we honderden km over wasbord strand afleggen en ik voorspel dat er dan geen stuk plastic meer op zit dan. Het strand ligt vol met aangespoeld plastic en Ruud, weer Ruud reed zich vast in een visnet. Tandwielen verstopt natuurlijk en net geen buiteling gemaakt.

Onze eerste strandproef!

De weg wordt rechter dan recht en de omgeving wordt vlak als een Hollandse polder. In de verte aan het eind de weg siddert de lucht van de hitte. We hebben nu links en rechts zand om ons heen en heel in de verte doemt Sahara duinen op. 

Het is dreigend boosaardig aanwezig. Af en toe weg en dan komt hij weer. Je voelt je klein worden en ben blij dat ik mijn maten om me heen heb. Op mijn stuur ligt een fles water die ik graag vol houd.

Om 15 uur tijdens een zoveelste roadblock loopt de Maverick van Ron leeg. 

Waterpomp lek….

Gelukkig nog een halfuurtje dan bereiken we het einddoel.

De heren technici vinden de oplossing; twee eieren als hij afgekoeld is in de radiator en rijden tot zolang hij het volhoudt.De reserveband die voor de radiateur hangt gaat naar het dak zodat de koeling optimaal weer word.

wachten bij d controle’s

Ik vertrouw op mijn maten

We zijn beland in Birganduze hotel Barbas.

Het is prima, de entree is een binnentuin die overkapt is met schaduwgaas. Dus midden in de woestijn in het groen wat we al tijden niet gezien hebben.. 

Alleen het bier moeten we er zelf bij verzinnen en dus zitten met zijn alle weer 

Vergaderen voor de volgende dag; de grens overgang naar Mauretanie

aan de Coca-Cola. Het AA-gevoel is weer helemaal terug…

Tonnie had last van de zon en meer…

Nu douchen en het zand overal proberen te verwijderen.En daarna voetbal kijken via chats-app en hopen dat de goed wint!

1-3-2020 16 uur ergens voor grens Mauretanie-West Sahara

Onderweg passeren we twee fietsers die we voor gek verklaren. Het zijn Hanna en Sebastian uit Amsterdam. De wijdsheid en de afstanden die ze moeten afleggen zijn zo groot dat ze haast suicidaal moet zijn. Hun verhaal is als je iets doen wilt als een grote reis of andere uitdaging je het gewoon doen moet. Eigenlijk wat wij ons hele leven al doen en besloten we dat we dit nooit op de fiets gaan doen.

Volg hun via Instagram; www.instagram.com/dreams.onwheels/

polarsteps.com/HannaKnotnerus/2561465-dreams-on-wheels

case

Dit vind je misschien ook leuk...