De hel heet Sahel

door · maart 4, 2020

Toen we nog fris waren en konden lachen

11.30 3-3-2020 vervolg van de ochtend toen we wisten dat de volgende stop primitief zou worden

Ton zijn ketting brak in de middle of nowhere.

Schakels waren op en we moesten er weer een oud tandwiel op zetten. Was iets kleiner dan past het wel. Ondertussen zit alles onder het zand en zijn we gebraden, panklaar dus. Tyfus wat een hitte hier!

12.00uur we rijden weer.

ton zijn motor weigerde en later de Dollie ook…

Ik schrijf in de auto van Sidi. 

Hij is Berber van de Pell nomaden. Ze praten niet veel en de antwoorden zijn kortaf.

19.00 uur ergens aan de zee.

Het vorige verhaal was dus een voorbode van een wat er vervolgens allemaal stuk kan gaan.

Om 8 uur rijden we weg en is het frisjes als je in je T-shirt rijdt. Om8.15 was dat over en om 8.30 was het bloedheet. De temperatuur steeg naar de 40 Gr. Sidi lachte erom, in de zomer is het 58+??

bij gebrek aan tegels schilder je ze gewoon op muur.

Vervolg;

Zo erg is het de sahara, waar je kijkt geen aanknopingspunten

Na een uur knapt de ketting weer en knopen we de moter achterop. Dan komt de afslag naar het strand. Dat was 90km door muilzand … Tonnie gaf het na 10 km op. Na een paar miraculeuze reddingen gaf hij zijn moter aan Robin. Die heeft net als Ruud ervaring met crossmotoren en vliegen over het zand. Barre en ik doen het rustiger aan. Niet dat we langzaam gaan alleen moeten wij ons veel meer concentreren. Na een halfuur zag ik de lucht zoals Vincent van Gogh ze schilderde. Ik kreeg een zonnesteek. Dan is het dus over en uit met je. Ik kon geen stap meer verzetten. Robin hielp me op de been met dextrose. En van Sidi kreeg een oud Afrikaan medicijn. Hij maakte zijn sjaal nat, hield hem in de wind zodat hij afkoelde en wond hem om mijn oververhitte hooft. Vervolgens liet hij me in de schaduw van de auto zitten en goot Robin flessen water over me heen leeg. En warempel na 15 min kwam ik weer bij. Ik dacht om langzaam te vertrekken maar mocht beslist niet alleen. We waren ergens en negens in een totale desolate vijandige omgeving. Zonder water overleeft je niet. We zagen dorpjes en oceanen die er niet waren. Op de kaart wees Sidi ze aan en dat was niet wat we zagen. 

dierenliefde heeft zijn grenzen hier.

Het stand ging over in de Sahara die gevuld was met fez-fez. Een soort vloeibaar zand die alleen kan nemen met hoge snelheid. Langzaam aan doen gaat niet want dan val je om wat bij iedereen gebeurde vandaag.

Verder brak Tonnie zijn moter dollie af en lazerde de moter met een buiteling in het zand. Vervolgens stortte de reserve moter ook van zijn moterrek en kwam Ron vast te zitten. De reserve moter en ton zijn moter in de laadbak van Sidi en gaan. Motoren sloegen af en konden met de moed der wanhoop gestart worden. Iedereen loopt op zijn eindje dat was duidelijk. In de verte doemt een stadje op. We besluiten om niet verder te gaan. Dit soort ellende vraagt een gedegen voorbereiding en topmateriaal. Onze yamasuki houden zich eigenlijk prima maar hier is eigenlijk  niks tegen op gewassen.

We komen aan bij het hotel en komt de Jeep van nog een keer vast te zitten. Met stinkende koppelingsplaten komt hij eruit, ook dat nog…

onderweg eten was eenvoudig. je koopt het niet van de pomphouder die geen benzine heeft .je neemt je eigen voorraadkast mee en gaat zitten naast de gefrustreerde pomphouder die geen benzine heeft maar wel ruimte??

Het hotel heet D ’Or in Chami en is bijzonder. Eindelijk zit ik op een stoel en zie een koelkast vol met koude drankjes. Maar er zit een slot op. Het net de fata Morgane van vanmiddag; als je er heenga verdwijnt het of en zoals hier kan je er niet in.

Nee dit was niet ons hotel. Gewoon een redelijk onderkomen van een berber. Des te meer we afzakken hoe beroerder de onderkomens worden. Hier is het overleven.als je ze water geef dan maken ze hun jurk een beetje nat en zuigen het vocht eruit. Als ze drinken zoals wij dat doen zijn zijn ze in een week dood aldus Robin

De kamer is eenvoudig maar heeft een warme douche en keiharde bedden.  En er zijn ommuurde kleine ruimtes die je voor een uur of meer kan huren. Kost heel weinig ook. Het is alleen voor als je onderweg bent en even wilt rusten of wat eten zelf wil koken. Het heet een Reposy en is normaal in heel Afrika.

21 uur

De lobby van ons hotel. De dame is de bazin van de toko.
Links zie je de rustvertrekken voor een paar uur.

Robin maakt me wakker. Ik heb geslapen als een marmot. Buiten zijn mijn strijders nog steeds bezig met alle schade van de dag te herstellen. Ik voel me beschaamd dat ik niks gedaan heb. Ton en Ron maken noedels en stokbrood met worstjes. 

Ze smaken heerlijk! We eten ze op aan de weg. Het hotel heeft alles ommuurd zelfs binnen zijn privé plekjes ommuurd waar we gebruik van mogen maken. Dat doen we niet, we zitten liever buiten tegen een gevel ons culinaire avond maal te verorberen. De avond is heerlijk met een licht briesje en wat wil je nog meer. Ja een koud biertje zou lekker zijn maar dat kun je vergeten hier. 

Ik ga bij de monteurs kijken hoe ver ze vorderen.

het nachtelijk avonts!uur van de mecanicien

Nu 23.00 uur en alles draait weer. De mannen hebben een heldendaad verricht dat is duidelijk.

Ik ga fakir spelen op mijn pijnlijke matras.

Of je even stoppen wilt? En ze stoppen hier wel voor .
Een ezel heeft pech want die rijden ze gewoon plat getuige de vele
rottende kadavers langs de weg.

Deze dag gaat in de boeken als bijzonder dat is duidelijk

case

Dit vind je misschien ook leuk...