Uit het oog maar niet uit het hart

22-5-2021

Vandaag is de dag van onze overleden brother.

2 jaar terug reed hij zich te pletter op een nietszeggend stuk vangrail aan de grote sloot ergens in het noorden van noord Holland..

Onze groep vergeet deze tragedie nooit…

We vertrekken vanaf zijn oude woonhuis in Heiloo met 18 motoren.

Zijn vrouw Carla ontvangt ons zoals altijd hartelijk met koffie en lekkers.

De sfeer is top maar de ondertoon duidelijk; onze Kees is alweer twee jaar weg uit ons leven.

Dat wil zeggen fysiek, vergeten doen we hem nooit.

Zijn vrouw is blij met ons dat is duidelijk.

We rijden naar de plaats des onheils met zijn zoon John voorop. Hij rijdt op de oude motorfiets van zijn vader.

Alles werkt weer en John rijdt net zo flamboyant als zijn vader ; heerlijk om te zien!.

Niet op de heenweg. Iedereen rijdt mee met zijn eigen herinneringen. We rijden beheerst en langzaam. De ondertoon rijdt met ons mee.

Aangekomen op de grote sloot drinken we een fles four roses leeg op kees zijn gezondheid. Het waait hard daar in het noorden, niet dat het ons deert. De meegenomen bloemen zetten we vast met Duck tape.

De rit gaat verder naar zijn oude moeder ergens in Waarland. Oma is aan het klaverjassen en mist ons. Volgend jaar missen we haar niet.

Dan op weg naar huis. Het is duidelijk het leven gaat door, we rijden weer zoals het hoort; hard en snel!

Maar iedereen weet dat de dood meerijdt en we zorgen dat iedereen heelhuids thuiskomt.

Volgend jaar maken we hopelijk de trip van ons leven van India naar huis zonder onze kameraad. Of eigenlijk niet, hij rijdt toch met ons mee!

case