Hotel Senhaja en de rit door de Atlas

Zaterdag 22 

Hotel Senhaja in Senhaja

4.30 Honden blaffen hier en hoort ze ondanks het bomenzaagfeest om me heen. Barre slaapt ook niet en heb het over elektrische deken met lange mauwen. Ton zijn slaapzak waar ik heel blij mee ben is voor iietsjes te klein. Alles ligt vol met dekens die je pakken kan maar die bewegen als je goed kijkt. Op mijn simpele vraag waarom kijk je niet op trivago vermeld Rob me dat dit 3 sterren was en vanaf nu het iedere dag een ster eraf tot er geen waardering meer is. Straks vol gas naar het zuiden naar de warmte. Het is koud hier. Begrijp al beter waarom de Marok naar ons komt.

Keer op keer bedankt voor de geweldige toezegging, dit kwam net binnen!!!!

19.30 Beni mellal 

Het wonderlijke is gebeurd: ik heb het weer warm. Was vergeten hoe het voelde.

We gingen van +3 naar +25 graden. En hopelijk niet meer die ellendige koude.

Vanmorgen vertrokken we met de hoge Atlas met zijn besneeuwde toppen links van ons tijdens het rijden. Dit blijft ook naast je als een goede vried.  Deze gaat over in de lage atlas. Maar de sneeuw blijf je zien tot we in Marrakesh.

We rijden door eindeloze vlaktes met amper begroeiing. Maar de weidsheid is ongekend mooi. Dan naar vulkanische stukken bezaaid met lava en oude magma rivieren. Vervolgens rijden we naar bossen van de atlasceder. Deze woudreuzen vinden hier hun oorsprong. Sommige zijn dik boven de 100 m met een enorme stamomvang. Maar het mooiste nog is hun surrealistische vorm die ze gekregen hebben door de hoogte.Je moet het zien om te geloven. Net zoals de landschapsfotos die gewoon niet overkomen vind ik. Zal wel aan m ijn fotografische kunst liggen.

 We rijden door de sneeuw en komen boven de bomengrens die af en toe die tegen de 4000m gaat.

Uit het hotel hebben we stokbrood met kaas mee genomen. Een van de weinige goede dingen die de Fransman achtergelaten hebben. Onze lunch is gewoon ergens in the middel of nowhere. De moterkap is onze tafel en we zijn blij dat we even niet hoefden te zitten. Mijn moter ging al slechter lopen door de ijle lucht maar dat was spontaan over toen we weer afzakte.

Robin leest kaart omdat de Tom Tom ons de verkeerde kant opstuurt. Hij kan duidelijk Arabisch lezen want we komen nog aan ook??

De auto’s die hier rijden zijn allemaal overbeladen. Blijkbaar is er geen limiet hier wat goed uit komt want onze Fords zijn dubbel overbelast.

Leo rijdt in de zwaarst beladen Ford en rijd daarmee of hij op stompe schaatsenrijdt. Bob Maat heeft er een imperiaal opzet dak gelast en is een meter hoog gevuld met onderdelen. Dus hij is topzwaar maar niks aan de hand wonderbaarlijk genoeg. Ik mag ook niet twijfelen aan de constuctie maar als je achter rijd houd je je hart vast af en toe. Het wegen net is inmiddels overgegaan in Nepal stijl, dat ter zake natuurlijk.

Nu rijdt hij niet hard maar niemand haalt hem in omdat de enige die Arabisch begrijpt naast hem zit; Robin.

Onderweg bevrijden we een baby ezel die midden op de weg staat met een steen aan zijn poot waarvan het touw verdraait zit. Dit is normaal hier, ieder dier staat aan een steen vast?

Dus wij het beestje bevrijd en in sappige grasveld gezet.

Een dieren leven is weinig waart hier…. waardeloos vinden wij dus.

Uiteindelijk komen we uitgeput aan in hetzelfde hotel van 3 jaar terug. Na de gebruikelijke welles nietes procedure slapen we nu met zijn drie op een kamer.

Beter als de vorige. Hier is het gat in de grond niet naast de douch. 

Dus iedereen ruikt weer naar jasmijn in plaats van zichzelf.

De jasmijnen bloeien buiten en de hele stad is bezwangerd van de zware automatisch lucht 

Kortom deze dag was een absolute topper en beter kan niet meer haast.

Morgen weer een nieuw avontuur. Helaas koelt het snel af en moet ik mijn jas weer aan.

Nu pils want het is er weer

case