De grote zandbak nadert….West Sahara
27-2 el- ajun16 Gr 6.38
We worden gewekt door een iPhone.
Gisteravond was iedereen vroeg naar bed. Begrijp het wel nu want mijn strijders waren het laatste biertje samen op aan het drinken.
En dit was de enige plek waar bier was…
Normaal al lang al wakker maar de vermoeidheid begint toe te slaan lijkt wel. De plaatselijke schreeuwlelijk die op een toren staat en probeert een opgevoerde zunndap na te doen was ook later, jammer.
Eindelijk een normaal bed en normale douche gehad (de eerste sinds een week) en directje uit. In de ochtend was het water op blijkbaar. Hotel Oskar is leuk voor één nacht. Er zal toch sars uitbreken hier en je 14 dagen opgesloten zit hier. Niemand uit Europa die hier vrijwillig komt gelukkig…
Hoewel het sars hotel ligt aan de zee op een eiland tegenover ons…
Het ontbijt is hilarische, verhalen over thuis beginnen de overhand te krijgen. We zijn al een week weg….
Het stadje heeft iets belangrijks waarschijnlijk. Het barst van de bombastische Albert Speer architectuur en limousine met hoogwaardigheidsbekleders.
Ik schrijf in de ik vorm maar het is het verhaal van ons allemaal. Als er iets verteld wordt onthoud ik het en schrijf het op.
Vandaag zal weer iets als gister worden; vlak land en veel zand. Geen moeilijke gok. De Atlantische kust rechts van ons en het zand links. Tanden hoef je niet meer te poetsen, je knarst zoveel zand onder het rijden dat je gebit er uitziet als Gerard Jolend. De roadblocks zullen irritanter worden waarschijnlijk.
De eerste dagen passeerde we ze. Ze lieten het wel om mad Max en zijn strijders aan te houden. Weinig reden nog en een hoop werk voor ze. Een Biker heeft zijn paperassen verstop zitten en kost tijd. Dus lieten ze ons geïrriteerd door i.p.v. ons te irriteren. Dat is nu over maar we hebben de dominee major lust nog als troef. Die begrijpt het jargon.
Tonnie zat gister vast in de douch en durft de deur niet meer dicht te doen. Niet erg tot hij iets wil achterlaten. Horen en ruiken vergaat je.
Ik ga mijn riante balkon op. Door de straten rijden UN-bussen. De laatste keer dat we UN zagen was bij grens van Tibet. Toen verklaarde ze ons voor gek dat we daar reden. Het rijden was prima toen, we reden alleen ook, was niemand een dag lang, Heerlijk. Dat zal nu niet lukken.
Vandaag geen lekke banden meer ik voel het.
10 uur West Sahara ergens
De wegen zijn kaarsrecht. Links en rechts goor geel zand. Met af en toe een duin die probeert over te steken.
We hebben al drie lichte bochten gehad en evenveel trucks in gehaald. Om het uur passeren we een opportunistische marok die in winkeltje aan het bouwen is of iets dergelijks en dat was het wel.
Geen flauw idee wat de Marokkaan voor ogen had om dit land te codificeren. Er is alleen zand, goor geel zand.
En een weg tussen de landmijnen??
Dit soort wegen is zwaarder dan normale wegen. Je moet blijven concentreren en dat is lastig. Zeker aan het einde van de dag als de zon zakt en recht in je helm schijnt.
15 uur
Ruud zijn achter tandwiel is vlak en moet vervangen worden.
Dus komen we iets later aan.
Het zei zo
Verder zijn de yamasuki XT prima. Het starten begint iedereen te begrijpen en ze lopen als een naaimachine.
We konden ook iets nieuws kiezen uit Zwitserland of Italië maar we kozen voor de oude vertrouwde Yamaha. Geen zin om huilend langs de kant van de weg te zitten als een computer ontploft.
Zo een nieuw ding kan je niks meer aan doen als het stuk gaat. Dit lukt ons nog steeds met tieripe en duck tape. Alle plastic kappen vallen er anders af.
19.34
15 km voor Dakhla
Voor de derde keer binnen 5km controle. Inmiddels is Rik zijn moter vastgelopen. Het vele stilstaan en geen rijwind koeling was te veel voor de yamasuki. Zijn achterwiel sloeg vast en we lagen bijna bovenop elkaar. Mijn boelkloedig als we zijn overleefde dit en hangen de defecte motorfiets aan Tonnie zijn verzonnen beugel achter op een fietsen drager. Kwabbernoot marok begrijpt er nu helemaal niks van. Een moter op naam van iemand die er niet is, een andere moter achter aan een trekhaak hangend met een wiel rijdend, en nog eentje als reserve mee onder een zeil
Ik begin mijn geduld te verliezen. Wat een onzin. Ze zijn stapelgek geworden. Geen acceptatie van onze stencils, de heren willen alleen onze paspoorten en maken dan copy.
Een uurtje terug liep Ruud zijn ketting over een glad tandwiel. Uurtje schroeven en bouten en we konden weer. Je hebt meer vertraging van de roadblocks als van de reparaties.
Gelukkig ben ik geduldig…
Mijn positieve gedachten over de Yamaha moeten helaas bijgesteld worden…
Morgen een dag rust maar die zal opgeofferd worden aan al het materiaal prepareren voor de rest van de trip
20.00 uur mochten we bij de gratie gods weer gaan
21.00 uur nu dood in hotel morgen verder. De iman begint zijn oproep voor het gebed , ik denk dat ik ook ga….
case
