Canyon en ambulance

Maandag 24-2 6.30

Gisteravond was het later geworden. Gelukkig was het bier op anders zaten we er nog….

Het internet is heel zwak. Gelukkig hebben we Vincent die alles kan plaatsen. Hier is geen constante verbinding en lukt het om foto’s te plaatsen. Als je vraagt of het beter kan vertellen ze je dat over 5mn beter is. Ze vertellen er niet bij welke dag..,

Verhalen vertellen over het leven en hoe moeten rijden natuurlijk. Aan het einde van de dag raakt iedereen moe en geïrriteerd en de strategie moet dan klaar zijn. Iedereen heeft wel een idee en wil dat uitgevoerd zien. We besluiten dat de auto’s bepalen waar we stoppen om te tanken en wanneer lunchen. Zij kunnen communiceren met 27mc en hebben kilometertellers.

Gister niks gevonden en veel tijd verloren met zoeken en dat moet niet. Er is nog een lange weg te gaan dus we hebben haast. Het navigeren is moeilijk en het fout rijden gebeurd. Nogmaals het was weer een wonder dat we aankwamen gister. Rik was de roadcaptain en leest blijkbaar ook Arabisch. Jammer dat de slager er niet meer is. Kees was de meester in dingen oplossen of iets totaal onduidelijks te verkondigen. Hij is onvervangbaar natuurlijk. Hij rijdt gewoon mee.

Leo vertelde in welke desolate toestand zijn auto verkeerde waar ik van schrok. En dan zijn de wegen nog min of meer redelijk. De veren zijn aan alle kanten slecht of doorgezakt. Moet er toch niet aandenken als hij het begeeft.er is geen plan b. Ja hem in de fik steken maar dat wil je niet. Maar als het moet maken we er een feest van!

Vandaag in ieder geval een vlakke rit zonder rivierbeddingen hoop ik…

De rit.

We rijden over de n 203 van het hotel in Asni naar olad berhil 

Het is het laatste stuk van de lage atlas. Alleen de afgronden zijn dieper dan in Nepal en de wegen net zo beroerd. En de vergezichten zijn eindeloos en van verbluffende schoonheid. De bergen zijn een palet van geoxideerde mineralen. Wat een rit! Vreemd dat dit in geen reisgids vermeld staat. Wat er wel vermeld aan canyon is volgestouwd met toeristen en prullaria. De canyon die we stuurde was 120 km lang en kosten 3 uur en harder kon niet. Van vangrail hebben ze nog nooit gehoord en we willen niet naast de wrakken beneden liggen. Rik zet een huzarenstukje neer door met één oog de canyon te bedwingen. Ruud probeerde het ook en lag bijna beneden. De moraal; wees voorzichtig met je ogen dus!

Onderweg eten koekjes en Snickers. De wc onderweg is redelijk al moet je wel eerst de kakkerlakken wegvegen wil je niet uitglijden. De banden worden geplakt en we kunnen weer. Nog 200km richting tiznit.

Onderweg is de weg vlak recht en zonder kuilen. We rijden ongeveer 100 per uur en moeten goed uitkijken voor tractor, paard en wagen heftruck etc. Halverwege komen we een ambulance tegen die Rob visser nadoet in zijn jonge jaren. Als Rob naar Alkmaar moest en er was file dan haalde hij links in met 100 per uur., tegenligger kon kiezen of van de grill af geschraapt of op zei gaan. Dat doet de ambulance hier ook. Hij haalt links in en blijft links rijden. Iedereen vliegt opzij!

Ondertussen zijn we aan de voet van de Sahara beland. Het is droog en heet geworden. We rijden over stoffige wegen waar het zand in löss veranderde.

Onze Tonnie is de eerste die in het zand hapt. En hij zal niet de laatste zijn.

Tegen een adobe muur zit een jochie met een shirt met Ziyech erop. Hij zwaait naar ons en vraagt zich af waar we heen gaan. Hij droomt over zijn toekomst wat hem zal brengen. 

case