Kater maar niet van de drank.

Maandagochtend 2 maart 4 uur 2-2-2020

Ik word wakker door een penetrante riool stank in mijn neus. De kakkerlakken wonen in de lamp boven ons bed. Gisteravond verloor Ajax ook nog van AZ. Niks is erger dan je cluppie zien verliezen als je omgeven bent door AZ-fans. Begrijp helemaal waarom mijn vriend Mart niet naar Ajax kijkt in de Wit.

Het zei zo, we worden toch kampioen! Wil weg hier.

Iets over het hotel dan maar. Er zijn aparte ruimtes voor de streng religieuze bewoners die hun eten privé willen verorberen. Deur dicht en de boerka kan af?? Maar er is een gedoogbeleid wat betreft hasjiesj. Een ruimte achteraf rookt de jeugd toeters of het caballero is en achterelkaar. We ruilden wat met elkaar, wij hadden zoute drop maar dat was geen goede ruil

De hoofdruimte wordt gevuld met voetballiefhebbers. El classico komt en het is stampvol met theedrinkende kaftan dragende mannen die niet praten.

Maakt niet uit waar ik kijk het is overal drama

Straks naar de Grensovergang.

Vanaf Marokko/Westelijke Sahara is er eigenlijk maar één toegankelijke grensovergang. Langs de hele zuidelijke grens van Marokko liggen mijnen waardoor het gebied gevaarlijk is om doorheen te rijden. We hebben op voorhand gekozen voor een fixer die ons om 10 uur opwacht bij de grens. Het is kostbaar maar de complexiteit is zo uitzichtloos dat we het op de koop toe nemen. Te veel stempels nodig van de juiste door ons betaalde personen. We zien het wel.

Verder is het een streng islamitisch en zullen we ons daaraan moeten houden. Zeker geen drank mee of je vrouw die hier rechteloos zijn. Pinnen gaat niet en de valuta is Ouguiya. Dit geld heeft meerdere koersen omdat het nogal eens wisselt en niet iedereen is op daarvan op de hoogte.

10 uur staat de fixer bij de grens ons op te wachten.

Maar 10 uur stranden we ergens in de zandbak…

Het doemscenario heeft zich voltrokken. Ron komt stil te staan met kokende moter. Het eieren verhaal heeft geen baat gehad. Nu wordt de voorkant eraf geschroefd.

De helft van de strijders functioneren als zonnescherm. De zon staat nog laag en maakt zware schaduwen. Ondertussen denderen de zware trucks vlak langs ons met zandstorm achterzich mee trekkend. Dan steekt wind ook nog zijn kop op. 

10.30 Ruud heeft een ander euvel ontdekt…

Een stuk slang wat de vorige eigenaar met tape gerepareerd heeft was doorgeslagen. Nieuw stuk slang hebben we mee. Vooralsnog nog hebben we dus mazzel.

Nu alles er weer op!!

11.00 we krijgen gezelschap van de gendarmes. De dominee mag zijn jargon weer aanspreken, zijn kunstje werkt en ze vertrekken.

12.00 uur rijden we weer en komen 13.00 uur aan bij de grens.

Na een uurtje en 10x paspoortcontrole, kentekens etc. zijn we west Sahara uit.

De auto moeten door een x-Ray en duurt even. 

Wij verblijven een paar uur in niemandsland wat een dorp op zich is en maken de ellende daar mee. Het is een sloperij van lopende wrakken en dames van plezier. De vervuiling is enorm. Overal plastic, autowrakken en fecaliën. Het inmiddels bloedheet en zoeken een beetje schaduw en hopen dat de auto’s snel komen.

16 uur. Ron en Robin hebben 2 uur staan wachten op doorgang. De motorfiets voor de reserveonderdelen heeft geen kenteken en dan ben je aan de beurt. Ondanks dat Robin generaal is in Amsterdam was trapte ze daar niet in. En wij maar wachten tussen de autowrakken in het zonnetje.

Eindelijk mogen we doorrijden van Sidi. Op naar het volgende optakel. Iets met verzekeringen. Uurtje verder doorrijden en moeten we betalen.. Volgende optakel stempels in paspoort en en een druiloor die Barre zijn niergordel wilde hebben. Barre weigert, heeft hem zelf nodig. We geven hem een protectie jas en mogen door. Heel vreemd hoe je zwicht voor dit soort ellende na 5 uur in het zonnetje staan uit te drogen.

En dan op naar Nouadhibou . Inmiddels waait het weer en worden we gezandstraald onderweg. Sidi rijdt voor en begeleid ons zorgeloos langs de vele roadblocks. De stad ligt op een peninsula en na 50 km over de landtong doemt de stad op. Het is een groot en anders. Laagbouw en er is niks afgemaakt en vooral veel zand. Het is een compleet andere wereld. Het lijkt op Timboektoe van foto’s af.

Nu in hotel El Jazira waar geen of nauwelijks wifi is.

Het is 20.00 uur en we moeten nog eten. Een dag van wel 200km gereden en 12 uur onderweg zonder eten. Wat we zagen aan restaurants was vragen om ziek te worden als je er al aan dacht….

Case