Senegal/Zebrabar en zijn grens perikelen…

6-3-2020 6 uur

Het slapen in een tent onder een klamboe schijnt zijn charmes te hebben…   Tonnie zat vannacht vast met zijn weelderige haardos in het klittenband en dacht dat hij gegrepen werd. We worden gewekt door een balkende ezel i.p.v. een balkende Iman. Gisternacht was hij het bandje van de cassetterecorder vergeten uit te zetten… 

Na de inbraak loopt iedereen met zijn spullen onder zijn arm en is alert. Leo liep met paardendeken rond. Slaapzak gejat. Barre zal snel klaar zijn met zijn kledingkeuze voor de dag….

Ok voor een nachtje dan. Straks naar de grens toe die hier 10 km vandaan is. Hopen dat we met onze iets gedateerd rijdend materieel de grens overkomen. Ouder dan 8 jaar kunnen ze zomaar weigeren…Iedereen is positief over het verloop ervan. Om 10 uur staat er een fixer bij de grens die ons begeleid. Straks nog even snel een technische inspectie aan het rijdende materiaal. Eigenlijk een wonder dat we gister zonder problemen aan zijn gekomen. We hebben India overleeft maar dit sloeg echt alles! De auto’s konden nauwelijks 10-15 km per uur rijden en passagiers werden door elkaar gerammeld. 

De motoren hadden de tijd van hun leven natuurlijk! Gisteravond na een paar Bavaria 0.0 haakte iedereen vroeg af en om 22 uur en was het bladstil. Op de Bomenzagers na dan…. Ons AA-clubje kent zijn grenzen. De aspirine is nog ongebruikt.

Straks moet ik in de auto hebben mijn medestrijders bedacht. Er komen steeds meer mensen bij maar het aantal motoren blijft hetzelfde. Nu al geen zin in. 

Alex stond gisterenochtend met verbazing de opstartprocedure gade te slaan. Wat een ellende opperde hij, gaat dit iedere dag zo? Wij weten inmiddels niet beter meer en zijn blij als een kind als er eentje het in één keer doet! Maar het einde van de dag zijn er een paar waar de compressie zo hoog van wordt dat je hem niet meer aan kickt. Dan word ik aangesleept door een auto en krijg ik hem net aan….

Zo meteen begint het feest weer.,…

Vandaag moeten ze aangekickt omdat we in het zand staan….

17.00 uur zebra bar Senegal 

Ik hoefde gelukkig niet als passagier te functioneren. Ruud had wat beperkingen gekregen en wilde ruilen wat ik et beide handen aanpakte.

Om 13.00 uur waren we door het grensgebied.

4 uur deden we erover. Betalen is een gegeven. En na een dubbele gezondheid cheque, irisscan, verzekering en invoering van het materiaal mochten we gaan. We moesten over een brug heen waar tol voor betaald moet worden. De tol was volgens de lijst 400 roepia ellende dus moest er 2800 worden betaald. De criminele ambtenaar eiste 4800 ellendige roepia en Leo betaalde . Maar bedacht zich en bleef staan midden op de brug , klopt niet. De mixer werd er bij gehaald en de kwabbernoot betaalde keurig het teveel betaalde geld terug . Vervolgens direct opzoek naar de volgende niet oplettende toerist…. Daar is dus een mixer voor nodig!

Tot nu toe qua land weinig verschil maar het straatbeeld is beter. Er is meer kwaliteit, bijv. het nieuwste model Benz 300d van 1991 is ingeruild voor latere modellen. Maar we zijn nog maar 100 km in Senegal en nu aan de zee uit het echte Senegal leven vandaan. Morgen rijden weer een volle dag door het land en kunnen we beter oordelen van de buitenkant af dan. De islamitische samenleving is zo gesloten als een bankgebouw en geeft niks prijs. Fotograferen is nauwelijks mogelijk en zeker de vrouwen niet als ze er al zijn. De rit was nog steeds door hetzelfde natuurpark wat zich niet aan grenzen houdt natuurlijk. Je rijdt door beeldschone natuur en zo gauw je een menselijke omgeving bereik zit je weer in de plastic vervuiling. Maar hier wel vuilnis zoekers gezien op het strand. Dat was een lichtpuntje, alleen waar storten ze het neer?

We rijden door, we kunnen het zien maar er niks aan doen.

 Om de zebrabar te vinden moest onze roadcaptains een huzarenstuk uithalen. Borden bestaan niet en zoek het maar uit. De hitte was weer zinderend maar bij kust koelde het iets af, heerlijk!

Eigenlijk alweer een dag zonder materiaal ellende alhoewel de drivers zich steeds meer zorgen of we überhaupt de grens halen… Vandaag stortte het dashboard van zijn ophanging zo slecht was de weg weer. En de wasborden zijn dermate hoog en langdurig dat de inzittenden niet meer weten wat er gebeurd is als het ophoudt. Kortom het blijft nog steeds een wonder dat we zover zijn gekomen en een nog groter wonder als we met zijn alle aankomen. Nog 4 lange dagen tegaan…

Nu zijn we even onder St. Louis aan de Atlantische kust aan de zebrabar. Dit is de naam van een dorpje, geen kroeg.

We zitten nu onder een enorm afdak en drinken voor het eerst sinds tijden een koud glas bier dat wel natuurlijk.  Wat kan dat lekker zijn als je onder het stof en half uitgedroogd bent! Mijn strijders hadden afkick problemen van het langdurige dranklose tijdperk

Onze kamers zijn zonder spinnen en ander gespuis en zijn schoon. In de verte ruist de zee en vliegen de zeearenden!

Morgen verder!